13 km; Stand donaties: 273,- euro
IJdel kun je me absoluut niet noemen. Toch zit mijn haar, naar mijn mening, vanmorgen fantastisch in de krul. Heerlijk vooruitzicht dat het niet in mijn gezicht zal hangen tijdens het wandelen, nu ik ‘wat aan mijn haar heb gedaan’. Later zal ik erachter komen dat deze styling me niet lang gegund is. De miezerregen zal zijn kans schoon zien om dit stukje kunst al bij de eerste 100 meter te vergallen. Ik zal mijn schouders ophalen en goed gemutst doorlopen. Hoe heerlijk dat we weer aan de wandel zijn, kan mij dat haar nou schelen!
In de auto op weg naar Lemele lees ik een verontrustend Facebook privébericht van onze taxichauffeuse; ze heeft autopech en kan ons niet helpen van A naar B te komen dit weekend. Een willekeurig logistiek medewerker zou zijn petje voor onze planning afnemen, zo strak zat het in elkaar. Nu ligt er een nieuwe uitdaging: binnen een uur op zoek naar een alternatief. Ik plaats een oproep op de Facebooksite ‘Pieterpad vervoer’, app een vriendin die in de buurt woont en bel het lokale taxibedrijf. Bij de laatste heb ik beet!
Een zeer vriendelijke dame brengt ons naar het startpunt van vandaag. Onderweg vertelt ze ons dat wandelaars in deze Coronatijd hun, bijna enige, bron van inkomsten nog zijn. Zeker met de, zo goed als zekere, volledige Lockdown waar we vanavond over zullen horen, zal het voor hen en velen weer ploeteren worden. We prijzen ons gelukkig dat dit wandelweekend ons nog gegund is! In, haast, feestelijke stemming laten we station Ommen achter ons en ontdekken de gezellige straten van het mooie dorp.
Bij een bord waar ‘Slaopen en Stoeten’ op staat verruilen we de bebouwing voor bos. Al wandelend vinden we op Google dat dit eigenlijk bed en brood betekent. Nee, daar zijn we absoluut nog niet aan toe. Rusten en ook stoet komt later. Het verlangen is groot om nu eerst de prachtige omgeving te ontdekken. We bereiken ons eerste hoogtepunt al vrij snel na het betreden van het bos. De uitzichttoren, die de mist zolang mogelijk voor ons verborgen probeert te houden, wordt zonder twijfel door ons bedwongen. Althans, bijna boven concludeer ik dat ik de wereld vanaf dat punt ook prachtig vind en keer met alle nog aanwezige moed rap weer naar beneden.
De wereld die we vervolgens betreden doet ons op sommige momenten geloven dat het einde der tijden nabij is. Gigantische percelen bos zijn verdwenen en hebben een totaal andere, behoorlijk troosteloze, wereld achtergelaten. Een wereld die, zo lezen we op een informatiebord, een mooi geheim met zich meedraagt die het in de nabije toekomst zal onthullen in de vorm van heideplanten. Ik kom graag terug over een poosje…
De mist houdt vandaag meer van de prachtige omgeving verborgen, blijkt bovenop de Archemerberg. Als ik dan toch terugkom voor de nu nog geheime heidewereld, kom ik ook hier de volgende keer nog eens genieten van het uitzicht. We zien nu, bij wijze van spreken, niet eens de voet van de berg, waar met helder weer het uitzicht tot Zwolle reikt. Dat het de pret niet zal drukken, blijkt uit de flinke lachbui die we bij het maken van een selfie krijgen. Wat hebben we het met zijn drieën toch leuk, wat boeit die mist nou.
Zodra duidelijk wordt dat we onze tocht vandaag kunnen eindigen bij een restaurant, passen we zonder enige twijfel de route een beetje aan. We hadden nog stoet tegoed! Een mooi moment om terug te blikken op de dag. Ik heb me in tijden niet zo fit gevoeld tijdens het wandelen. De ruim 10 kilometer heb ik ‘met gemak’ gelopen, sterker nog ik heb het gevoel dat ik nog wel verder kan. Niet dat ik dat dan ook moet doen, eerst maar eens zien hoe ik morgen opsta en doorkom. Ik ben opgelucht dat mijn achillespezen het bij zeuren hebben gehouden. De pillen hebben daar vast bij geholpen. Toch is er ook een sprankje hoop: wat als het nou niet alleen maar aan de pillen ligt, maar mijn lichaam weer een stapje vooruit heeft gedaan? Dat is veel belangrijker dan de hele dag mooie krullen.
Reactie plaatsen
Reacties